De cero a dous nun día

Son, ou mellor dito, era, un mendigo pandeiretil. Levo uns anos que o de pedir unha pandeireta é obsesión. Ai que dicir que teño así arrebatos. Recordo que cando saliu o Tamaghochi (que me colliu xa fora de xeración) ocurriuseme de broma que quería un... fun pesado co tema do Tamaghochi e o final uns amigos acabaron mercandome un cando estiven maliño de ghastroenteritis. Aínda o teño, pero dende que morriu quedou sepultado nun caixón da casa da miña nai. jejeje

Este ano cando me preguntaron qué quería de agasallo no Nadal e Reises dixen "UNHA PANDEIRETA!!!!". Pero a miña nai sempre regala cousas "útiles". Según ela "útil" é roupa, pixama, zapatillas e/ou similar. O resto de regaliños foron discos, libros, etc. Estiven a piques de auto-agasallarme unha... pero non.

Sen embargo, fai uns días foi o meu cumpreanos. Por fin os meus lamentos pandereteiros ante todo ser humano surtiron efecto... e me trouxeron... unha pandeireta!!!!! Unha pandeireta preciosa é moi boa. Mercáronma en Santiago de Compostela con funda para gardala e todo. Qué ilusión!!! Parecía un neno con... PANDEIRETA NOVA!!! Ese día houbo gran celebración... aínda que non cheguei a ver as grúas de Montealto no mencer... jejeje

O día seguinte, aínda con resaca do festexo da pandeireta nova, a miña nai regaloume un jersey (moi moi útil) e... sí... outra pandeireta!!! jejeje Qué glorioso cumpreanos!!! De cero pandeiretas a dous nun día!!! Isto é como ghañar a Liga e a Champions na misma tempada, pero trasladado ao mundo da pandeireta. Qué derroche!!! Canta fartura!!! Qué poderío!!!